Τα παιχνίδια που δεν έχω παρουσιάσει χωρίζονται σε 5 κατηγορίες:
- Παιχνίδια-φλόμπες: ναι, δεν θα το κρύψω, έχω δοκιμάσει δεκάδες νέα παιχνίδια στο διάστημα των 18 περίπου μηνών που διατηρώ το blog τα οποία ήταν, με κάθε επιείκεια, απαράδεκτα. Ως επί το πλείστον το μέγα θέμα τους δεν ήταν τα γραφικά, ο ήχος, το animation ή κάποιο άλλο τεχνικό στοιχείο, αλλά το γεγονός ότι, λόγω υπερβολικής δυσκολίας, απλά δεν παίζονταν. Για να μη σπαταλάω τον πολύτιμο χρόνο σας λοιπόν (και τον δικό μου) με δημιουργίες... σαδιστών, απλά δεν παρουσιάζω τα παιχνίδια αυτά. Τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο.
- Παιχνίδια για ιαπωνικά μηχανήματα: όσο και αν σε κάποιον μπορεί να φανεί ιδιαιτέρως περίεργο και τερατωδώς ξένο προς τα όσα πιστεύει και έχει ασπαστεί, η σχέση μου με τα ιαπωνικά μηχανήματα και τα ιαπωνικά παιχνίδια είναι του τύπου "από μακριά κι αγαπημένοι". Ναι, ο Sonic δεν είναι κολλητός μου, ο Mario δεν με κρατάει ξύπνιο τα βράδια και την Zelda, well, απλά την απεχθάνομαι! Βάλτε στην όλη εξίσωση και το γεγονός ότι δεν είχα ποτέ μεγάλη εξοικείωση με τα ιαπωνικά home computers πέρα από μια μικρή επαφή με κάποια πρώιμα MSX και θα καταλάβετε το "πώς" και το "γιατί". Και, παρόλο που οι κονσόλες της Sega δεν με συγκινούν πλέον ιδιαίτερα και αυτές τις Nintendo εκφράζουν κατ' εμέ το gaming για τετράχρονα παιδιά, το γεγονός ότι δεν κατείχα ποτέ κάποιον υπολογιστή MSX ή MSX2 πραγματικά με στεναχωρεί καθώς επρόκειτο για πραγματικά αξιόλογα computers με πάρα πολύ ενδιαφέρουσα σκηνή. Τι να πω, πλέον είναι αργά... Φυσικά, υπάρχει πάντοτε η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα, οπότε οφείλω να διευκρινίσω ότι τα ιαπωνικά shoot 'em ups, αυτά τα software αριστουργήματα που κυκλοφόρησαν στα arcades και αργότερα στα Sony Playstation, Sega Saturn και Sega Dreamcast όχι απλά μου αρέσουν, αλλά και τα θαυμάζω απεριόριστα - πέραν του ότι τα βρίσκω ιδιαίτερα εθιστικά. Ορίστε, για να μη λέτε!
Για τη συνέχεια της ανάρτησης καθώς και για το review διαβάστε εδώ.
