Έχουν συμπληρωθεί ήδη 28 χρόνια και κάτι ψηλά, από τότε που κυκλοφόρησε το ιστορικό Black Album για κάποιους, ή, απλά Metallica για κάποιους άλλους. Ιστορικό γιατί, πέρα από την τεράστια εμπορική επιτυχία που σημείωσε, σηματοδοτούσε μία στροφή στη μουσική του Αμερικάνικου group, προς ένα ήχο περισσότερο μελωδικό και λιγότερο Thrash-y. Μια στροφή που για την πλειοψηφία των πιστών fans του group ήταν προς το χειρότερο, αλλά και η οποία, ταυτόχρονα, γνώρισε τη μπάντα και τη μουσική της σε ένα πολύ ευρύτερο κοινό. Αν όλα αυτά ήταν για καλό ή όχι δεν το γνωρίζω με ασφάλεια ώστε να το μοιραστώ μαζί σας καλοί μου φίλοι και φίλες, το αναμφισβήτητο γεγονός πάντως είναι ότι ήταν καλό για τους Metallica, καθώς έγιναν (πολυ)εκατομμυριούχοι...
Ένα από τα πλέον καθολικά αποδεκτά tracks του Black Album ήταν και το Sad but True, ο τίτλος του οποίου χρησιμοποιείται συχνότατα από κάποιους (από τον γράφοντα μια φορά, σίγουρα) για να υποδηλώσει ένα δυσάρεστο και, κάποιες φορές, απρόσμενο γεγονός. Πέθανε ο τάδε καλλιτέχνης εκεί που δεν το περιμέναμε; Sad but true. Έκλεισαν όλες τις κεντρικές κυκλοφοριακές αρτηρίες της Αθήνας μία κατά τα άλλα ήρεμη και ήσυχη Κυριακή για να λάβει χώρα κάποιος αγώνας δρόμου; Sad but true. Ενώ τσέκαρα το δρόμο παρόλα αυτά πάτησα σκατά; Ε, ναι, sad but true!
Για τη συνέχεια, διαβάστε
ΕΔΩ.
