The speed of BASIC (μέρος 3ο)
Δημοσιεύτηκε: Σάβ 21 Μαρ 2020, 14:28
Τις τελευταίες μέρες δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ "τι σκατά θέλουμε, επιτέλους;". Ή, μάλλον, σε αυτό το συγκεκριμένο, θα βγάλω τον εαυτό μου απ' έξω. Διότι αφ' ενός (νομίζω ότι) ξέρω πάνω-κάτω τι θέλω και αφ' ετέρου δεν γκρινιάζω για την τρέχουσα κατάσταση. Ναι, σε αυτό το περίφημο "μένουμε σπίτι" αναφέρομαι. Και γι' αυτό, για να επανέλθω στο αρχικό ερώτημα, "τι σκατά θέλουν, επιτέλους;".
Και αναφέρομαι καλοί μου φίλοι και φίλες, κυρίως στους ρετρο-κομπιουτεράδες. Ναι, σε αυτούς που τόσα χρόνια μαζεύουν υπολογιστές, περιφερειακά και software (βλ. παιχνίδια). Δεκάδες - τουλάχιστον - μηχανήματα, πάμπολλα περιφερειακά παλιά και νέα, και, κυριολεκτικά, πολλές χιλιάδες παιχνίδια και demos. Ντάνες (!) TOSECs για κάθε λογής format, λες και αν κάποιος δεν έχει στην κατοχή του την budget γερμανική έκδοση του Robocop για την Amiga, την pre-alpha demo release του Jet Set Willy για τον ZX Spectrum ή τουλάχιστον διψήφιο αριθμό προγραμμάτων επεξεργασίας κειμένου για Commodore 64 θα αντιμετωπίζεται από τους συν-χομπίστες του ως μαύρο πρόβατο. Και, έστω, ας υποθέσουμε για το καλό του όλου συλλογισμού ότι αυτό ισχύει, ότι όντως είναι απαραίτητο να τα έχει μαζέψει κάποιος όλα αυτά. Και ερωτώ λοιπόν: πώς γίνεται τώρα που είναι κλεισμένοι σπίτια τους να γκρινιάζουν; Έλεος δηλαδή, έχουν software και hardware για να ασχοληθούν για 17 ζωές χελώνας έκαστος! Να μην πω για κάτι άλλους που έχουν μαζέψει 5-10 Terrabytes σε .mp3 (!) κι άλλα 10-15 σε τηλεοπτικές σειρές και ταινίες αλλά δεν έχουν βάλει γλώσσα μέσα από τη γκρίνια τώρα που αναγκάστηκαν να "κλειστούν σε 4 τοίχους"!
Ξέρω, είναι χαρακτηριστικό της φύσης του ανθρώπου να θέλει πάντοτε αυτό που δεν έχει, αλλά θεωρώ ότι από κάποιο σημείο (και κυρίως από κάποια ηλικία) και πέρα οφείλουμε να συνειδητοποιούμε κάποια πράγματα και να καταφέρνουμε να εισπράξουμε χαρά και ικανοποίηση από αυτά που έχουμε χωρίς να μιζεριάζουμε για ό,τι δεν διαθέτουμε και μπορεί κιόλας να μην αποκτήσουμε ποτέ. Φυσικά όλα αυτά άπτονται της κοσμοθεωρίας και της φιλοσοφίας του καθενός (αν διαθέτει).
Για τη συνέχεια, διαβάστε ΕΔΩ.
Και αναφέρομαι καλοί μου φίλοι και φίλες, κυρίως στους ρετρο-κομπιουτεράδες. Ναι, σε αυτούς που τόσα χρόνια μαζεύουν υπολογιστές, περιφερειακά και software (βλ. παιχνίδια). Δεκάδες - τουλάχιστον - μηχανήματα, πάμπολλα περιφερειακά παλιά και νέα, και, κυριολεκτικά, πολλές χιλιάδες παιχνίδια και demos. Ντάνες (!) TOSECs για κάθε λογής format, λες και αν κάποιος δεν έχει στην κατοχή του την budget γερμανική έκδοση του Robocop για την Amiga, την pre-alpha demo release του Jet Set Willy για τον ZX Spectrum ή τουλάχιστον διψήφιο αριθμό προγραμμάτων επεξεργασίας κειμένου για Commodore 64 θα αντιμετωπίζεται από τους συν-χομπίστες του ως μαύρο πρόβατο. Και, έστω, ας υποθέσουμε για το καλό του όλου συλλογισμού ότι αυτό ισχύει, ότι όντως είναι απαραίτητο να τα έχει μαζέψει κάποιος όλα αυτά. Και ερωτώ λοιπόν: πώς γίνεται τώρα που είναι κλεισμένοι σπίτια τους να γκρινιάζουν; Έλεος δηλαδή, έχουν software και hardware για να ασχοληθούν για 17 ζωές χελώνας έκαστος! Να μην πω για κάτι άλλους που έχουν μαζέψει 5-10 Terrabytes σε .mp3 (!) κι άλλα 10-15 σε τηλεοπτικές σειρές και ταινίες αλλά δεν έχουν βάλει γλώσσα μέσα από τη γκρίνια τώρα που αναγκάστηκαν να "κλειστούν σε 4 τοίχους"!
Ξέρω, είναι χαρακτηριστικό της φύσης του ανθρώπου να θέλει πάντοτε αυτό που δεν έχει, αλλά θεωρώ ότι από κάποιο σημείο (και κυρίως από κάποια ηλικία) και πέρα οφείλουμε να συνειδητοποιούμε κάποια πράγματα και να καταφέρνουμε να εισπράξουμε χαρά και ικανοποίηση από αυτά που έχουμε χωρίς να μιζεριάζουμε για ό,τι δεν διαθέτουμε και μπορεί κιόλας να μην αποκτήσουμε ποτέ. Φυσικά όλα αυτά άπτονται της κοσμοθεωρίας και της φιλοσοφίας του καθενός (αν διαθέτει).
Για τη συνέχεια, διαβάστε ΕΔΩ.